"Αδαμάντινα τείχη" & "Αδαμάντινα τείχη, Φιανκέτο", από την Ελένη Σίντου

«Ο κόσμος είναι γεμάτος ήδη με τόσο πόνο, για να έχει και πολέμους να τον πολλαπλασιάζουν…» έγραφε ο Τόλκιν στον «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών». Εν έτη 2023, όμως, φαίνεται πως το ανθρώπινο είδος έχει πολλά να μάθει ακόμα. «Ο πόλεμος είναι εκείνο που συμβαίνει όταν αποτυγχάνει η γλώσσα.» έλεγε η συγγραφέας Μάργκαρετ Άτγουντ. Αλίμονο, η ανθρώπινη γλώσσα μοιάζει με μικροσκοπικό οχύρωμα, μπροστά στην ατελείωτη επι τους αιώνες επέλαση της πολεμικής μανίας.

Παραμένει ένα οχύρωμα όμως, και πολλές φορές είναι το μόνο που έχουμε στην διάθεσή μας. Εδώ έρχεται και η πελώρια σημασία της λογοτεχνίας. Όσο υπάρχουν ανθρώπινοι πολιτισμοί, δυστυχώς υπάρχει και πόλεμος. Μα όσο υπάρχει πολιτισμός, υπάρχει επίσης τέχνη και λογοτεχνία. Η τελευταία δημιούργησε τα δικά της οχυρώματα απέναντι στην μανία του πολέμου: διδάσκοντας στους ανθρώπους ποια είναι η πραγματική του φύση και οι αληθινές του συνέπειες. Αυτό για όσους έχουν αυτιά να ακούσουν και μάτια για να δουν. Τους ανθρώπους που διαβάζουν δηλαδή.

Η συγγραφέας μέσα από μια ευρηματική ιστορία μας ταξιδεύει στην Ουκρανία. Με συνοδοιπόρο τον έρωτα εισερχόμαστε στις αναταραχές του πολέμου. Σκιαγραφεί με έντονο τρόπο τους χαρακτήρες του έργου. Πολύ ζωντανοί διάλογοι. Συναισθήματα και εικόνες που αναδεικνύονται σε κάθε σελίδα και των δύο λογοτεχνικών έργων της συγγραφέως. Η ροή της ιστορίας σε συνεπαίρνει. Ομολογώ ότι είναι ένα ιδιαίτερο λογοτεχνικό ζευγάρι με το κάθε βιβλίο να μπορεί να υπάρξει μεμονωμένο, αλλά το σμίξιμό τους να είναι μια ιδιαίτερη λογοτεχνική εμπειρία.

Τα βιβλία τους γράφονται ενώ παράλληλα γράφεται ίσως το πιο αναπάντεχο κεφάλαιο της σύγχρονης Ιστορίας, αυτό ενός πολέμου που ακόμα και λίγες ώρες πριν ξεσπάσει ελάχιστοι τολμούσαν να προβλέψουν. Ο πόλεμος στην Ουκρανία μαίνεται ακόμα με τον κόσμο να θρηνεί πάνω από όλα την ανθρωπιά. Η τέχνη πάντα σε τέτοιες σκοτεινές συνθήκες στηρίζει την πονεμένη καρδιά και το ταραχώδες μυαλό. Η συγγραφέας παίρνει αφορμή από τη δραματική πραγματικότητα του πολέμου στην Ουκρανία και διυλίζει τις παρατηρήσεις και τις σκέψεις της μέσα από φίλτρα ελεύθερων συνειρμών. Η Ελένη Σίντου με όπλο την πένα της σκάβει στα χαλάσματα της ιστορίας και προσπαθεί να φέρει στο φως την αύρα της ενσυναίσθησης, το φως της αγάπης, την δύναμη της ειρήνης.

Ο ανθρώπινος Λόγος μοιάζει λίγος μπροστά στην επέλαση του πολεμικού μας Ασυνείδητου. Μα κάποιες φορές είναι το μόνο που έχουμε. Είναι χρέος μας να διαδώσουμε, ο καθένας με τον τρόπο του, τη γνώση γύρω από την πραγματικότητα του πολέμου. Αλλιώς θα επιβεβαιωθεί ο Wells που έλεγε πως «εάν δεν τελειώσουμε τον πόλεμο, ο πόλεμος θα μας τελειώσει.»

«Αδαμάντινα τείχη» & «Αδαμάντινα τείχη, Φιανκέτο»

Ελένη Σίντου

Είδος: Μυθιστόρημα

Εκδόσεις: Ελκυστής