Νάνα Παπαδάκη: "Νομίζω ότι η εποχή μας έχει φτάσει σε ένα όριο, εξαιρετικά δύσκολο να εναρμονιστεί με την ανάγκη μας για φως και νόημα."

Φωτογραφία Κατερίνα Τζιγκοτζίδου

Ο μεγάλος Δημήτρης Χορν είχε πει «Ηθοποιός σημαίνει φως!», για εσάς ποια είναι η έννοια του ηθοποιού;

O ηθοποιός επιμένει με τη σωματική, πνευματική και ψυχική εργασία του πάνω σ' ένα όριο. Δεν ξέρω αν αυτό το όριο το ορίζει η εποχή, η ανθρώπινη κατάσταση, μια δύναμη που μας υπερβαίνει, ο εαυτός μας, πάντως εργαζόμενος πάνω σε αυτό το όριο καλείται να ενσαρκώσει έναν ρόλο, μια ιδέα, το ζωντανό σύμπαν που ορίζει η σκηνοθετική γραμμή. Με φαντασία, κόπο και έμπρακτη κατανόηση του κειμένου.

Πού σας βρίσκουμε αυτό τον καιρό;

Πριν λίγο καιρό ολοκλήρωσα το δεύτερο κύκλο παραστάσεων του ποιητικού μονολόγου «Κάτω απ' τον ίσκιο του βουνού» από την «Τέταρτη Διάσταση» του Γιάννη Ρίτσου, σε δική μου σκηνοθεσία κι ερμηνεία, καθώς και την οργάνωση του Αφιερώματος για τα 110 χρόνια από τη γέννησή του με προσκεκλημένους σημαντικούς ποιητές και ποιήτριες. Συμμετείχα στην πρώτη εκδοχή του «Πεθαίνω σα χώρα» του Δημήτρη Δημητριάδη, σε σκηνοθεσία Ρούλας Πατεράκη, με τίτλο «Η Εκδρομή» και τώρα βρίσκομαι σε πρόβες για τη δεύτερη εκδοχή, με τίτλο «Η Εκπνοή», η οποία παρουσιάζεται στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. 

Φωτογραφία Κατερίνα Τζιγκοτζίδου 

Γιατί πιστεύετε ότι όλο και περισσότερος κόσμος επιλέγει τον χώρο της υποκριτικής;

Νομίζω ότι η εποχή μας έχει φτάσει σε ένα όριο, εξαιρετικά δύσκολο να εναρμονιστεί με την ανάγκη μας για φως και νόημα. Η τέχνη αποτελεί ένα καταφύγιο, αν και θεωρώ ότι το ζητούμενο είναι πάντα και πάνω απ' όλα η ζωή, η συλλογικότητα και το φως της κοινωνικής συνύπαρξης. Σίγουρα δεν επιλέγουν όλοι την τέχνη της υποκριτικής για τους ίδιους λόγους. Η υποκριτική είναι μια ζωντανή τέχνη που εμπεριέχει όλο μας το σώμα, το οποίο στην εποχή μας στερείται τον εκφραστικό πλούτο του. Αυτό ισχύει όλο και περισσότερο και για το σώμα της φωνής μας. Σε μια εποχή που θεωρούμε ότι μπορούμε να τα ελέγξουμε όλα, η υποκριτική έχει ως κέντρο και βασικό εργαλείο το ανθρώπινο σώμα και τις κρυμμένες δυνάμεις και δυνατότητές του.

Όταν σβήσουν τα φώτα και κοπάσουν τα χειροκροτήματα ποια συναισθήματα μένουν στα άτομα που εργάστηκαν για την παράσταση;

Ένα αίσθημα πληρότητας, αλλά κι ευθύνης για την επόμενη μέρα. Γιατί κάθε φορά πρόκειται για μία νέα προσπάθεια να περάσεις στην απέναντι όχθη.

Έχετε να μας διηγηθείτε μια περίεργη κατάσταση που ζήσατε πάνω στη σκηνή;

Ίσως οι πιο «περίεργες» καταστάσεις να συμβαίνουν κάτω απ' τη σκηνή. Πάνω στη σκηνή μού αρέσουν οι ευχάριστες εκπλήξεις, όπως το να σε συναντήσει κάτι που δεν είχες προετοιμάσει, μια στιγμή υπέρβασης, η ξαφνική αποκάλυψη μια ρωγμής, ένας απόλυτα ζωντανός συνειρμός που δεν ξέρεις από πού ήρθε και φωτίζει μια φράση δική σου ή του συναδέλφου, η ξαφνική αλλαγή ποιότητας της ενέργειας κι ανέλιξης μιας σκέψης. Ευχάριστες εκπλήξεις και περίεργες ίσως, οι οποίες έχουν να κάνουν και με μια άλλη σύσταση και διάσταση των πραγμάτων.   

Φωτογραφία Αλέξανδρος Μποτονάκης

Εν καιρώ οικονομικής κρίσης πιστεύετε πως ο κόσμος συνεχίζει να επενδύει στο θέατρο σαν μέσω πολιτισμού και διασκέδασης;

Ναι, και είναι συγκινητικό. Όπως επίσης αυξάνει και την ευθύνη όσων έχουν δημόσιο βήμα να εκφράζουν τη σκέψη και να επηρεάζουν με τη ματιά, τα λόγια και τις πράξεις τους τις ζωές μας.

Ποια είναι τα σχέδιά σας και ποιες οι επιθυμίες σας για τη συνέχεια;

Πέρα απ' τις πρόβες εργάζομαι παράλληλα και πάνω σε δικές μου ιδέες, οι οποίες απαιτούν οργάνωση και μελέτη. Δύο θεατρικά σχέδια και η επόμενη ποιητική συλλογή μου. Η βαθιά μου επιθυμία είναι να μην ξεχνάμε ποιοι είμαστε. 

Φωτογραφία Κατερίνα Τζιγκοτζίδου  

Κλείνοντας ποιο μήνυμα θέλετε να στείλετε στους αναγνώστες μας;

Να αγαπούν τη ζωή.